Kay is een gele labradorreu, die geboren is op 22 november 2006 bij Lien Griffioen (Maison de Montaigne).
Kay was de enige gele reu uit het nest, en daar wij als 1e op de wachtlijst stonden voor een gele reu wisten wij dus al direct welke reu van ons was.
Hierdoor konden wij al vanaf het 1e bezoek een band opbouwen met onze nieuwe aanwinst, wat het voor ons erg speciaal maakte.
Kay was de grootste dondersteen uit het nest.
Als iedereen na het eten lag te slapen ging Kay op onderzoek uit en probeerde zijn broertjes en zusjes over te halen om met hem te spelen in plaats van te gaan slapen.
Zijn nestperiode is erg goed verlopen.
Hij groeide goed, gelijkmatig, sociaal en stabiel op dankzij de goede zorgen van Lien!
Op 13 januari 2007 was het eindelijk zover: we mochten Kay ophalen !!
Ondanks onze vreugde hadden we een dubbel gevoel, wij helemaal blij en de fokker die een traantje wegpink omdat er weer een pup van haar naar een nieuw baasje vertrok.
Na de belofte om Lien tot vervelens toe op de hoogte te houden van Kay zijn ontwikkelingen zijn wij richting huis gereden met onze eerste eigen hond!
Kay was ook bij ons thuis een echte dondersteen en wist in zijn pup- en pubertijd regelmatig het bloed onder onze nagels vandaan te halen !!
Enkele voorbeelden waarmee hij ons gek kreeg:
sokken opeten;
zijn brokken niet willen eten;
in jassen/broeken hangen tijdens het uitlaten;
niet willen komen als je hem buiten riep, want zelf op onderzoek uitgaan is immers veel leuker;
poep eten (van zo ongeveer elke diersoort, behalve van zichzelf);
wegrennen als je hem aan wilde lijnen;
aan de lijn trekken;
blaffen tijdens de trainingen ….
Bedenk nog 100 andere boevenstreken en Kay deed het!
Wij hebben regelmatig thuis gezeten met de vraag “waarom doet hij dit?” en zakte de moed ons soms even in de schoenen.
Na veel contact met de fokker, mijn tante (ooit goldenfokker geweest) en een goede hondenschool kwamen wij erachter dat wij het witte pluizenbolletje in zijn pup/- en puberperiode veel te soft hadden aangepakt en dat meneer zelf zijn grenzen wel even zou bepalen…
En toen zagen wij het licht en zijn keihard gaan trainen met onze boef, waarbij wij een nieuw doel kregen : “consequent zijn én blijven”.
We zijn privélessen gaan volgen voor de jacht, om hem meer geestelijke uitdaging te geven en goed aan zijn appel te kunnen werken.
Ook hebben wij een gedragstherapeut ingeschakeld voor het poepeten, want meneer rende gewoon het bos uit omdat hij poep rook…..
Het opvoeden van een labrador was voor ons een echte pittige uitdaging, en niet omdat Kay zijn karakter slecht was….
Nee, omdat wij zelf veel dingen verkeerd aangepakt hadden in zijn eerste maanden, en veel te soft waren geweest voor een hondje met een sterke eigen wil !
Inmiddels is Kay een schat van een hond en heeft onze training zijn vruchten afgeworpen.
Binnen is hij relaxt en een echte kroelkont, en buiten is hij sociaal en luistert goed, en laat hij poep weer gewoon liggen in plaats van het als maaltijd te zien !!
Hij voelt ons perfect aan, en is er altijd voor ons in moeilijke tijden.
Kay heeft ons overtuigd dat labradors echte tophonden zijn, en zijn ook wij aangestoken met het labradorvirus.
